donderdag 27 mei 2010

Elegant gestileerde maatschappijkritiek


Kameroperahuis: ‘Two Caravans’ (Guy Harries / Ace McCarron).
Regie: Ilonka van den Bercken. Odeon Zwolle, 20 mei.

Two Caravans,  een low-budget theaterproductie naar de roman van Marina Lewycka, is eigenlijk nog niet af. De drie kwartier durende voorstelling presenteert de eerste twaalf scènes van wat een echte volledige opera schijnt te gaan worden – aldus het begeleidend schrijven.
Bovendien is dit een zogeheten 'werkplaatsproductie', die jonge theatermakers de gelegenheid geeft ‘om het vak in de vingers te krijgen’, zoals muzikaal leider Steven Faber zegt.


Two Caravans behandelt de problematiek van illegale buitenlandse arbeiders. Uitbuiting, angst, broeierige erotiek, heimwee en solidariteit wisselen elkaar in rap tempo af.
Wat meteen opvalt is de gelukkige casting: alle personages lijken hun zangers op het lijf geschreven.
De Oekraïense Irina (sopraan Elise Caluwaerts) belandt als aardbeienplukster op een Engelse boerderij. Daar treft ze landgenoot Andriy (prachtrol van tenor Erik Slik!), type opgewekte goedhartige volksjongen, die van een eigen Ferrari droomt. Hans Voschezang leent zijn waardige bariton aan de andere aardbeienplukker, Emmanuel uit Malawi, die een brief aan zijn zus met welhaast priesterlijke allure voordraagt.
Sterk is ook mezzosopraan Elsbeth Gerritsen als de pragmatische Poolse opzichteres Yola. Bariton Vitali Rozynko speelt met vileine verve Irina’s ‘contactpersoon’ Vulk, die natuurlijk een ongekend foute man blijkt.

Componist Guy Harries bedient zich van licht verwijde tonaliteit, gelardeerd met folkloristische invloeden: gospel, een vleugje klezmer, een stukje milonga... Het kameleontisch ensemble met klarinet, accordeon, gitaar, contrabas en slagwerk wisselt moeiteloos van couleur locale. En hoewel Harries naar eigen zeggen primair vanuit de tekst heeft gecomponeerd, kwam hij toch uit bij melodieuze lijnen en een toegankelijke harmoniek.

Een dikke pluim verdient de vormgeving door Maria Noel Dourron, vol elegante vondsten: de multifunctionele fruitkisten, het gazen gordijn bezaaid met aardbeien, het ‘wajangspel’ dat subliem de nachtelijke vlucht per auto suggereert.
De enige gewelddadige scène krijgt een geestige stilering middels een stroboscoop en tableaux vivants. En toch, ondanks die verzachtende humor, komt de maatschappijkritische noot glashelder door.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten